Regelmatig wordt mij gevraagd iets uit te leggen over De Krachtfabriek. Hoe kan het nu dat zo’n georganiseerde chaos, zonder programma en zonder directie, met nauwelijks budget, toch zo goed draait? Wat is jullie geheim? Nu hebben we geen geheimen, dus ik geef daar altijd zo goed als ik kan antwoord op en draag meestal diverse voorbeelden aan. Hoeveel voorbeelden ik inmiddels al kan noemen, niets brengt het verhaal van DKF beter over dan de persoonlijke ervaringen uit eerste hand. Vorige week schreef John Wernert in onze Facebook-groep een mooi persoonlijk verhaal, dat de essentie van DKF helder verbeeld. En John was ook nog zo dapper om dit verhaal hier met iedereen te willen delen. Over de kracht van kwetsbaarheid gesproken. Dankjewel John! (Ook de magische afbeelding hierboven is overigens het werk van John).
Een soort magie
Ik ben een maand of drie geleden bij De KrachtFabriek naar binnen gewandeld. Van een vriendin had ik gehoord dat het een heel bijzondere plek was. Een plek waar mensen een kans hadden hun talenten te gebruiken.
Het moment dat ik De KrachtFabriek binnenstapte was tijdens een depressieve periode, die ik vaker heb. Ik was verrast toen ik ontdekte dat De KrachtFabriek dichtbij mijn huis was, op nog geen 5 minuten loopafstand. Onaangekondigd ben ik naar binnen gegaan en werd vriendelijk en ontspannen ontvangen. Een kop koffie, een praatje en kreeg gelijk een rondleiding. Nog voor de rondleiding klaar was, waren we al aan het brainstormen en kreeg ik energie om al iets te gaan doen. Dat voelde goed en ongedwongen. Het hoefde namelijk niet, ze vonden mij zo ook prima.
Vanaf dat moment kom ik regelmatig in De KrachtFabriek. Niet om gelijk energiek en productief aan de slag te gaan. Maar er gewoon te zijn. Ik had iets om naar toe te gaan. Ik voelde nog steeds depressie, maar werd er van afgeleid. Daar waar mensen actief en productief waren, vonden anderen
het net als ik prettig om een kop koffie te drinken en een praatje te maken. Ongedwongen, niets hoefde en alles mag.
Wat mij ook irritatie opleverde. Irritatie dat anderen wel iets te doen hadden en ik niet. Niet dat er niets te doen voor mij was, maar omdat ik zelf geen initiatief nam, gebeurde er niet veel. Ik had stiekem gehoopt dat anderen mij wel zouden motiveren of vragen. Dat ik mijn verstand op nul kon zetten en ergens in een productielijn kon meedraaien. Voor mijn gevoel was ik niet meer dan een koffiedrinker en voegde ik weinig toe. En eerlijk gezegd voegde De KrachtFabriek voor mij niet veel toe.
Dat gaf mijzelf wel te denken. Ik bleef weliswaar naar De KrachtFabriek toegaan, ook al voelde ik mezelf niet gelukkig. Als ik er was, vroeg ik mij af wat ik er deed. Ik stoorde mij aan andere personen, die leken net als ik alleen voor de koffie en een praatje te komen. Ik baalde van degenen die wel lekker aan het werk waren.
Ik realiseerde mij dat het niet De KrachtFabriek was die mij vroeg iets te doen, het was iets in mezelf dat dit deed. Het stoorde mij dat ik mijzelf aan anderen stoorde. Het waren geen personen die mij vroegen wat ik nu eigenlijk kwam doen, ik wilde eigenlijk weten wat ze nu voor mij gingen doen. Er niet te zijn confronteerde mij thuis niet enkel met het feit van alleen te zijn en niet wetende wat ik doen moest, maar ook met het feit dat ik niet de enige was met dit gevoel. En ik ging ze missen.
Ik besloot niet gelijk om actief te worden en direct ‘aan het werk’ te gaan. Maar om mijzelf meer open te stellen. Wat doen de actievere nu zoal? Waar zijn ze mee bezig, waar halen zij hun kracht vandaan? Ik ging mij opgeven voor workshops en evenementen. Merkte dat het leerzaam was en dat ik er mag zijn, en dat dat ook b(l)ijdragen is. Nam een tafel mee van huis om die in de werkplaats te schuren. Liet wat in 3D printen, en deed een tijdje met de ervaringscoach-groep mee. Naast regelmatig wat af te wassen en mee te helpen opruimen, doe ik nu zelfs mee met de yoga-groep.
Ik ben nog steeds een koffiedrinker en vaak genoeg blijft het daarbij. Maar ik vind er meer evenwicht in. Door mij persoonlijk open te stellen, actiever te zijn, heb ik ook ervaren inspirators beter leren kennen, en hulp en advies gekregen op gelijkwaardige basis.
En vriendschap. Vanaf volgende week ga ik samen met een andere inspirator een zes-wekelijkse groep organiseren om belemmerende overtuigingen te bespreken.
Dat De KrachtFabriek niets is wat vanzelf is ontstaan, snap ik steeds meer. Het is een plek om in je kracht te komen en misschien een wel een kracht om op je plek te komen. Langzamerhand merkte ik dat. Er is een soort van magie.
Ik weet nog goed dat ik eens in een gespreksgroep zat en ik hoorde de een na de ander vertellen
wat De KrachtFabriek allemaal positief voor hen gedaan had. Het ergerde mij wel. Ik begreep er toen niet veel van. Nu kan ik dat inmiddels zelf ook zeggen. Nu wil ik dat ook zeggen. Dat had ik niet verwacht.
De koffie-drink tijd blijkt niet voor niets geweest te zijn, de irritatie heeft een functie gehad. Door De KrachtFabriek heb ik een plek gevonden om mezelf te motiveren in mijn kracht te komen en te blijven. Ik voel die kracht weer, ik kan die delen en ik kan die kracht van anderen krijgen.
Waar ik minder uitzicht heb, biedt de KrachtFabriek mij inzicht in mogelijkheden. Inzicht in mezelf en milder te zijn voor mezelf en anderen. Ik vind in de andere inspirators spiegels, die reflecteren dat het niet zozeer gaat om wat je doet bij De KrachtFabriek, wat je kan of hoe succesvol je bent.
Je bent er welkom zoals je bent binnen je eigen mogelijkheden. Het feit dat je er bent, het naar je zin of hebt of ergert, draagt bij aan je ontwikkeling. Je hebt de kans om er iets mee te doen. Daarvoor zijn die gevoelens. Ergeren aan mezelf en de ander vertelde mij iets over mezelf en de ander. Het zette mij aan het denken, en het gaf mij kracht om actiever te worden. Mezelf weer beter te voelen, minder depressief.
Bedankt KrachtFabriek!
John Wernert
