Vandaag had ik een kennismakingsgesprek met Gerrit, een alleraardigste man van rond de 55. Door rugklachten kan hij zijn oude functie niet meer vervullen en mag hij gaan van zijn werkgever. Gerrit is 30 jaar loyaal geweest aan zijn baas. Nu hij geen efficiënt productiemiddel meer is, wordt hem de wacht aangezegd en voelt hij zich ernstig afgedankt.
Veel mensen van mijn generatie zullen hier waarschijnlijk lacherig over doen. Zij hebben geleerd om net zo met werkgevers om te gaan als veel werkgevers met hun medewerkers. Als ‘t niet meer genoeg oplevert, dan nemen we een ander. Maar Gerrit is opgegroeid in een tijd dat er minder zakelijke en meer menselijke waarden heersten op de werkvloer. Hij heeft ooit gekozen voor een baan tot aan zijn pensioen en heeft zich loyaal emotioneel verbonden aan zijn werkgever. Zo ging dat toen en daar is niks mis mee. Als dan eenzijdig de spelregels worden veranderd, dan is dat verschrikkelijk zuur. Dat voelt als een plotseling echtscheiding, terwijl jij nog uitging van eeuwige trouw. Als die emotionele band ineens wordt verbroken, dan beland je in een heftig rouwproces. Ontkenning, boosheid, cynisme, verdriet en depressie. En bij zo’n proces heb je vooral steun nodig. Dan heb je behoefte aan een sociaal netwerk waar je op terug kan vallen. Maar ja, waar is dat netwerk als jij overdag alleen thuis zit?
De gevolgen van het verlies van je baan kunnen een enorme impact hebben. Het verlies van status en identiteit. Het alleen thuis zitten. De verveling. De nutteloosheid. Het gebrek aan structuur. Wat doet dat met jou? Wat doet dat met je omgeving? Met je gezin? Met de kans op een nieuwe baan? Plus Magazine heeft hier een artikel aan gewijd. In dit artikel worden 7 psychische klachten beschreven en wordt aangegeven hoe je hiermee om kan gaan. Opvallend is dat het gebrek aan inkomsten in het hele verhaal niet voor komt. Samen zinvol bezig zijn, blijkt vele malen belangrijker dan een riant salaris. En laten we nou net daarom De KrachtFabriek opzetten.
