Vorig jaar zomer deed Rob, één van onze inspiratoren, mee met de Alpe d’HuZes. Ik werd gegrepen door zijn verhaal. Maandenlang trainen en dan de berg op met alle herinneringen aan dierbaren die hij verloren had in zijn hoofd. De Alpe d’HuZes kreeg ineens een gezicht voor mij.
Dat is prachtig als je op deze manier geld op kan halen voor onderzoek naar kanker, maar net zo belangrijk als een stukje verwerking van verdriet. Verdriet omzetten in een barre tocht naar de top. Hij vertelde over de vlaggetjes. Onder aan de berg kon je op een vlaggetje een naam, spreuk, gedachte of wens opschrijven en als je dan boven kwam op weg naar de finish, zag je al die mooie vlaggetjes weer. Daar putte hij veel moed uit, omdat al die mensen voor wie de vlaggetjes waren, ook een harde strijd hebben geleverd.
Toen hij dit jaar schuchter met het verzoek kwam of het iets voor ons was om die vlaggetjes te maken, riep ik gelijk JA. Mijn rolstoel haalt de Alp d’Huzes niet, maar dit konden wij met elkaar wel voor elkaar krijgen. Daar geloofde ik in. Met veel liefde hebben vele handen een blijdrage geleverd en hebben wij op onze DKF manier de top gehaald door 1.500 vlaggetjes te maken.
