Welkom IVANA en SAMANTHA!
Hoe kom je bij De KrachtFabriek?
Samantha: Wij lopen hier stage, een dag in de week. We zitten op het Wellant-college en doen VMBO-basis. School had een lijst met stageplekken. Toevallig wist ik dat Thijs *), de vader van mijn vriendin Daisy, bij De KrachtFabriek zat en zo ben ik hier terecht gekomen. Stage lopen is voor onze ontwikkeling en om ons te oriënteren op een beroep.
Ivana: Ik liep eerst ergens anders stage, maar daar vond ik de mensen niet aardig. Ik zocht een andere stageplek en toen vroeg Samantha of ik bij haar kwam.
Wat vind je hier?
Ivana: Gastvrijheid, ik was hier meteen op mijn gemak. Iedereen behandelt elkaar hetzelfde en met respect. Ik krijg hier de ruimte. We werken wel, maar hoeven niet meteen door.
Samantha: We helpen overal waar het gevraagd wordt en waar het nodig is, zoals in de houtwerkplaats met schilderen en tafels schuren. Of flyers uitdelen.
We doen hier taken uit het werkboek en Thijs is onze stagebegeleider. Soms geeft hij ons een opdracht, maar meestal laat hij ons zelf kiezen, zelf ontdekken wat we kunnen doen.
We hebben geleerd om een PC uit elkaar te halen, en in de metaalwerkplaats een fiets te repareren. Karin (vS) zei een leuk klusje voor mij te hebben: behangen van een poppenhuis. Dat vind ik leuk, dat precisiewerk.
We hebben Johan geholpen metaal af te voeren en Karin (vD) met het voegen van een mozaïektafel.
Ivana: In onze vrije tijd gaan we verven en tekenen in het atelier, creatief bezig zijn.
Samantha: Ik leer hier opener te zijn. Als ik ergens tegenaan loop, kan ik feedback krijgen. Er zijn hier altijd mensen die ons willen helpen; helpen en inspireren.
Ivana: Ik ben niet zo’n prater maar hier kom ik makkelijk in gesprek. Het voelt hier vertrouwd en veilig.
Waar loop je tegen aan?
Samantha: Ik vind het lastig een vervolgopleiding te kiezen. De mentor heeft nooit tijd. En hebben we eindelijk eens een afspraak staan, dan komt ze die niet na omdat er altijd weer iets belangrijkers tussendoor komt. Ik ben nu aan het stressen, want het moet voor 1 april duidelijk zijn.
Ivana: Ik weet wat ik wil, maar niet welke school ik daarvoor nodig heb. Begeleiding vanuit school is er niet. Ze denken daar waarschijnlijk: die meiden zijn al 16, dus kunnen ze het zelf wel. We kunnen ook veel zelf, maar niet alles. Netjes om hulp vragen heeft geen zin, we moeten blijkbaar eerst stampij maken. Daar hebben alle vierdejaars last van; de ouders ook.
Samantha: Voor het kiezen van een vervolgopleiding heb ik de steun van school nodig, maar ik moet het zelf maar uitzoeken.
Wat zou je willen?
Samantha: Ik wil een gele koelkast in mijn keuken. Een industrieel ingericht huis, een kleurenpaleis, met rondlopende husky’s, en dan in de keuken een gele koelkast.
Ivana: Dat ik echt kan doen wat ik wil en dat niemand mij daarvan afhoudt. Ik wil wat betekenen voor de maatschappij. Ik wil in gevangenissen werken als gevangenis-psycholoog. Gesprekken houden met mensen met problemen. Ik wil mensen laten inzien wat hun kapot maakt als ze op dezelfde voet verder gaan. Dat geld niet het antwoord is, dat je geluk bij mensen vindt en niet bij geld. Dat geld niet eeuwig blijft. Iedereen heeft iemand nodig om mee te praten. Ik wil mensen motiveren en ondersteunen een andere draai aan hun leven te geven.
*) Thijs = Matthijs Pieter
(Interview: Peer, redactie: Olga)
